کسانی که اهل کوهپیمایی هستند این مطلب را بخوانند!

به گزارش دَبی بلاگ، اگر قصد کوهنوردی دارید خواندن این نکات را از دست ندهید.

به گزارش، کوهنوردی گرما و سرما سرش نمی گردد و همواره کسانی که به دنبال این تجربه ناب هستند کم نیستند. این ورزش یا تفریح البته آنقدر ها هم کار ساده ای نیست و اگر قواعد آن را خوب نشناسید، حتی ممکن است خطرناک هم باشد. اگر قصد کوهنوردی دارید خواندن این نکات را از دست ندهید.

حالا که همه وسایل لازم را توی کوله پشتی تان چیده و اعضای گروه را دور هم جمع نموده اید، می توانید تقریبا با خیال راحت برنامه کوهپیمایی تان را آغاز کنید. البته به شرطی که با اصول اولیه کوهپیمایی آشنا باشید و بدانید چطور در طول راه از خودتان محافظت کنید.

کافی است مهارت های جهتیابی، نقشه خوانی و نکات مهم برای بالا رفتن از کوه را یاد بگیرید و توصیه های کوهنورد ها و امدادگران را هم جدی بگیرید تا احتمال گم شدنتان کمتر گردد و اگر هم راه را گم کردید، خودتان را به جایی برسانید که گروه های امدادی زودتر پیدایتان نمایند.

نقشه خوانی و جهتیابی جزو مهارت های پایه ای است که کوهنوردان باید یاد بگیرند. نقشه، قطب نما و GPS در پیدا کردن راه یاریتان می نماید.

موقعیتتان را مرتب روی نقشه کنترل کنید؛ حتی اگر جهتتان معین است. روش کار با نقشه های توپوگرافی را یاد بگیرید. در طول جهت باید بتوانید موقعیت خودتان را روی این نقشه ها پیدا کنید.

هرگز از جهت های اصلی خارج نشوید و حواستان به زمان لازم برای بازگشت باشد.

برای کوهپیمایی جهت هایی را انتخاب کنید که پرشیب، سنگی یا در کنار پرتگاه نباشد.

از گروه فاصله نگیرید تا راه را گم نکنید. اگر گم شدید طبق این اصل عمل کنید: بایستید، فکر کنید، مشاهده کنید و برنامه ریزی کنید.

بایستید: اگر احساس کردید که گم شده اید، بایستید. تا 10بشمارید. آب بنوشید. میان وعده ای بخورید و موقعیتتان را ارزیابی کنید.

فکرکنید: آخرین بخش معین از جهتی که به یاد می آورید کجا بوده است؟ آیا می توانید به نقطه معینی روی نقشه برگشت؟ اگر مطمئن هستید، با دقت به آن نقطه باز گشت و موقعیتتان را ارزیابی کنید.

مشاهده کنید: آیا می توانید به جهت یا موقعیت معینی برگشت؟ اگر نه، همانجا بمانید. اگر نزدیک جهت اصلی بمانید پیدا کردن شما برای نجاتگران راحت تر است.

برنامه ریزی کنید: اگر چند نفرهستید، در خصوص برنامه با هم تبادل نظر کنید. در صورتی که تنها هستید هم برنامه را با صدای بلند برای خودتان مرور کنید. اگر موقعیت شما با اجرای برنامه تغییر پیدا کرد دوباره از مرحله ایستادن بهره ببرید تا به راه چاره برسید.

همواره یک سوت همراهتان داشته باشید. صدای سوت بلندتر و نافذتر از صدای شماست. مطمئن شوید که همه اعضای گروه و حتی بچه ها یک سوت برای خودشان دارند. (سه سوت کوتاه، یک علامت جهانی برای درخواست یاری است.)

اصول پیاده روی روی شیب بستگی به فصل و شرایط جغرافیایی منطقه دارد. ولی این چند نکته همواره به کار می آید:

اگر احساس کردید که تند تند یا بریده بریده نفس می کشید، به این معنی است که سریع قدم برمی دارید. آرام تر حرکت کنید.

استراحت کردن: 3 دقیقه در هر نیم ساعت و 5 دقیقه در هر یک ساعت استراحت کنید. ولی استراحت بیشتر باعث سرد و سفت شدن ماهیچه ها می گردد.

در پا های ما اعصاب فراوانی وجود دارد که اگر آسیب ببینند، ممکن است دردناک شوند و نتوانیم سفرمان را ادامه دهیم؛ بنابراین به کیفیت، جنس و راحتی جوراب ها و از آن مهمتر کفش هایتان اهمیت بدهید و قبل از آغاز پیاده روی مطمئن شوید که کفش هایتان مناسب است.

بخش زیادی از ایمنی شما در طبیعت به عهده خودتان است. وقتی روی سراشیبی راه می روید سنگ ها را از جایشان حرکت ندهید؛ چون احتمال سقوط آن ها وجود دارد. اعضای گروه باید در امتداد و زاویه مناسبی حرکت نمایند تا سقوط سنگ یا وسایل آن ها به کسی آسیب نرساند؛ بنابراین قبل از برداشتن هر قدم از ثابت و محکم بودن تکه سنگ زیر پایتان مطمئن شوید.

در سربالایی ها زیگزاگی حرکت کنید و به طور مستقیم بالا نروید. در حرکت زیگزاگی تحمل وزن بدن برای کف پا ها آسان تر است و می توانید در زمان و انرژی تان صرفه جویی کنید.

این کار از سر بالایی رفتن سخت تر است و قوزک و زانوهایتان را بیشتر خسته می نماید. هنگام پایین رفتن از سراشیبی زانوهایتان را خم کنید و وزنتان را از یک پا به پای دیگر انتقال دهید.

در کوهپیمایی گام هایتان باید کوتاه، آهسته و پیوسته باشد. تنفس منظم و ارادی داشته باشید و عمل دم را از بینی و بازدم را از دهان انجام دهید. هرگز ندوید.

دمای بدن ممکن است به دو صورت از حالت طبیعی خارج گردد: سرمازدگی و گرمازدگی

یعنی افت واضح و معین دمای مرکزی بدن در اثر تماس طولانی یا ناگهانی با سرما. این حالت یک تهدید جدی برای جان کوهنوردان است؛ به خصوص اگر با نشانه های اولیه و هشداردهنده آن آشنا نباشند. حتی در سرمای خفیف هم احتمال افت دمای بدن وجود دارد و باد و رطوبت می تواند باعث آغاز ناگهانی هیپوترمی گردد.

علایم کاهش دمای بدن عبارتند از: لرز، کلام منقطع و بی تفاوتی.

برای پیشگیری از هیپوترمی خودتان را گرم و خشک نگه دارید و به مقدار کافی مایعات بنوشید. لباس های خیستان را با لباس های گرم و خشک عوض کنید. غذا و مایعات گرم مصرف کنید و حتما کلاه بگذارید.

شکل شدیدتر هیپوترمی است که باعث منجمد شدن بافت ها و پوست می گردد. دریخ زدگی پوست تغییر رنگ می دهد و به خاکستری گرایش پیدا می نماید و بافت آن سخت می گردد. اگر کسی از افراد گروه دچاریخ زدگی شد، عضویخ زده را به مدت 20دقیقه در آب گرم (30 تا 40 درجه سانتیگراد) قرار دهید. برای گرم کردن ناحیه آسیب دیده از آتش استفاده نکنید، عضو را ماساژ ندهید و مراقب باشید یخ زدگی تکرار نگردد.

معمولا با کرامپ های عضلانی، تشنگی شدید، خستگی شدید و ناگهانی معین می گردد.

در اثر پیشرفت خستگی گرمایی ایجاد می گردد و نشانه های آن عبارتند از: تعریق شدید، گیجی، سردرد، تهوع و تندی ضربان قلب.

شدیدترین و خطرناک ترین آسیب ناشی از گرما است که می تواند کشنده باشد. در این وضع سیستم کنترل دمای بدن آسیب می بیند و فرد دچار سرگیجه شدید وعدم تعریق می گردد و ممکن است سیستم عصبی او هم کاملا از کار بیفتد. حمله گرمایی می تواند کشنده باشد.

برای درمان حمله گرمایی مصدوم را به پشت بخوابانید و پاهایش را بالا قرار دهید تا جریان خون کافی به مغز او برسد. هر چیز خنک و سردی که دارید را در محل عبور شریان های بزرگ قرار دهید (مانند زیر بغل، کشاله ران، گردن.) یک دستمال خیس روی پیشانی مصدوم قرار دهید و او را باد بزنید.

اگر خدای ننموده از گروه دور بمانید و راه را گم کنید، یک تلفن همراه شارژ شده برگ برنده شماست. می توانید به یکی از اعضای گروه، دوستی که اطلاعات سفرتان را به او داده اید یا سازمان های امدادرسان زنگ بزنید و اگر هم آنتن نداشتید با 110 تماس اضطراری برقرار کنید؛ بنابراین بهتر است برنامه تان را با باتری کاملا شارژ شده آغاز کنید و اگر جهتتان طولانی است یک باتری اضافه شارژ شده هم با خودتان ببرید. برای درخواست یاری به این نکات توجه کنید:

با هر کدام از این افراد که تماس گرفتید، موقعیت خودتان و نشانه های آن را به دقت برایش شرح بدهید و بعد از درخواست یاری سر جایتان بمانید.

احتمالا زمان زیادی طول می کشد که تیم امدادی خودش را به شما برساند. در این مدت اگر چیزی لازم داشتید، می توانید از بسته (+10) بهره ببرید.

تا رسیدن نجاتگران در محلی دور از درختان و موانع دیگر مستقر شوید تا اعضای گروه امداد بتوانند به راحتی شما را از داخل بالگرد ببینند.

اگر کمپ زده اید، دور از آب های خروشان مستقر شوید تا صدای نجاتگرانی را که دنبالتان می گردند بشنوید.

خیلی از خطر هایی که کوهنورد ها را تهدید می نماید، در برنامه های کوهپیمایی هم وجود دارد؛ به خصوص اگریک روز خیلی گرم یا خیلی سرد را برای برنامه تان انتخاب نموده باشید. مهمترین آسیب هایی که کوهپیمایان را تهدید می نماید از دست دادن آب بدن و اختلالات دمایی است که این جا نشانه ها و یاری های اولیه و راه های پیشگیری از آن ها را آورده ایم.

در اثر از دست دادن آب و املاح بدن اتفاق می افتد. بیشتر کوهنوردان در برنامه های سنگین دچار درجاتی از دهیدراتاسیون می شوند که ناشی از فعالیت بیش از اندازه است. کمبود آب بدن می تواند یک مشکل جدی باشد و احتیاج به توجه فوری دارد؛ بنابراین برای جلوگیری از آن قبل از این که تشنه شوید، آب بنوشید و یادتان باشد که بدن در ارتفاعات بالاتر به آب بیشتری احتیاج دارد. از فرد دهیدره بخواهید که هر 10 تا 15 دقیقه یک بار مقداری از مایعات را بنوشد؛ حتی اگر احساس تشنگی نکند.

منبع: شهروند